شاید فکر کنید اگر ناسا در دهه‌ی ۱۹۶۰ میلادی به ماه رفته است، چرا حالا نیاز به تلاش زیادی برای بازگشت به آن دارد؟ امروز هرچند فناوری بسیار بیشتر پیشرفت کرده، اما اهداف و معیارهای تازه‌ای هم برای سفرهای فضایی مطرح شده است و بنابراین نیاز به راهکارهای تازه هم دارد. از جمله مسیر دستیابی به ماه که کاملا متفاوت با مسیری است که مأموریت‌های آپولو در پیش گرفته بودند و در مأموریت آرتمیس ۱ برای نخستین بار آزمایش شد.
رسیدن به تنها قمر زمین، به انرژی و در نتیجه مصرف سوخت نیاز دارد که به نوبه‌ی خود وزن فضاپیما را افزایش می‌دهد و باز هم نیاز به سوخت را بیشتر می‌کند! به همین دلیل هم حرکت در مسیری که بتواند به کم‌ترین میزان مصرف سوخت منجر شود، اهمیت زیادی خواهد داشت.
بنابراین ناسا تصمیم گرفت این بار در مأموریت‌های «برنامه آرتمیس» (Artemis Program) که برای بازگشت بشر به ماه طراحی شده‌اند، از مسیری تازه و البته عجیب و متفاوت با آنچه تا کنون بوده، به ماه سفر کند.
این مسیر اگرچه برای دهه‌ها مورد مطالعه بود اما برای نخستین بار در ماه‌های گذشته با مأموریت «آرتمیس ۱» (Artmeis 1) آزمایش و امکان‌سنجی شد و عملا کاربرد مطلوب خود را نشان داد.
فضاپیمای «اوریون» (Orion) در این مسیر پیمایش جدید، برای نخستین بار «مدار واپسگرای دور» (Distant Retrograde Orbit) را تجربه کرد که طی آن نه تنها نیاز به مصرف سوخت، نسبت به مأموریت‌های آپولو کاهش یافت، بلکه امکان حضور طولانی‌مدت در نزدیکی ماه هم فراهم شد.
حالا با پایان مأموریت آرتمیس ۱ و تحلیل نتایج آن، باید منتظر نخستین مأموریت سرنشین‌دار برای بازگشت به ماه باشیم. مأموریت آرتمیس ۲ که برای اواخر سال ۲۰۲۴ برنامه‌ریزی شده است و قرار است این بار انسان در این مسیر تازه اطراف ماه بگردد. مسیری که در این ویدیو از Primal Space به‌خوبی واکاوی شده است.
مشاهده همه