جکی چان یکی از بزرگترین هنرمندان و بازیگران تمامی دوران‌هاست و بررسی بهترین فیلمهای جکی چان از همین جهت ضرورت دارد. وقتی صحبت از هنر و هنرمند می‌شود، تنها بازیگری به معنی هنرمند‌بودن نیست؛ رقص نیز نوعی هنر است، همچنان که موسیقی یکی از انواع آن است و البته اجرا‌های کمدی نیز از انواع هنر محسوب می‌شود و البته مبارزه‌ی نمایشی حرفه‌ای. در حالی که شکی نیست که جکی چان، فراتر از یک بازیگر فوق‌العاده است، او هنرمندی است که رقیبی ندارد. به این دلیل که نه تنها در هنرهای رزمی سریع، خلاق و بی‌باک است، بلکه رگه‌های کمدی بازی او نیز شباهتی بی‌مثال به عصری دارد که تنها فیلمهای صامت در آن حکمرانی می‌کردند.
اغراق نیست اگر جکی چان را در آن واحد وارث باستر کیستون، جن کلی و بروس لی بدانیم. درست مثل کمدی فیزیکی کیتون، او باهوش‌ترین خالق بدل‌کاری‌هایی است که حتی مرگ را نیز به مبارزه می‌طلبد. مثل جن کلی او یک طراح بی‌نظیر و عالی حرکات موزون و هنرهای رزمی است که هنرمندی را در شیوه‌ی حرکت بدن انسان در فضا پیدا می‌کند و همچنین دارای قابلیت‌های ابرانسانی است تا حرکات ورزشی مورد نظر را اجرا کند و مثل بروس لی یک مبارز کونگفوی کله‌خراب است که تعریف صحیحی از هنرهای رزمی را برای نسل‌‌های بعدی خود ارائه کرد.
پس همانطور که گفته شد، جکی چان هنرمندی است که فقط یک بار در دنیا ظهور می‌کند و کسی است که نامش به جای فرز‌بودن، نادانی و تمسخر ناآگاهانه‌ای که معمولا از آن استنباط می‌شود، پیام‌آور ترس و شادی است که متاسفانه این تلقی غلط، به دلیل فیلمهای افتضاحی است که در آمریکا و هالیوود بازی کرده است. اما به هیچ عنوان گول فیلم‌هایی را که در آمریکا بازی کرده است، نخورید. کارهای او در زادگاهش یعنی کشور هنگ کنگ، همگی درست و حسابی هستند و سینمای واقعی جکی چان را به تصویر می‌کشند که در این فهرست برخی از بهترین فیلمهای جکی چان را به شما معرفی کرده‌ایم. از دیدن این فیلم‌ها لذت ببرید.
- ۱۵ نقش‌آفرینی برتر ایتن هاک در فیلمهای سینمایی
۱۰. استاد جوان (The Young Master)؛ جکی چان در مقام کارگردان
- محصول: ۱۹۸۰
- کارگردان: جکی چان
- بازیگران: جکی چان، یوئن بیائو، فونگ فونگ و …
- امتیاز متاکریتیک: ـــ
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۹ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۱ از ۱۰
چیزی که از جکی چان یکی از سرگرم‌کننده‌ترین شخصیت‌‌های سینمایی تمامی دوران‌ها را می‌سازد، تنها قدرت بی‌مثالش در انجام حرکات ورزشی و تعهد بی‌دریغش به داستان نیست، بلکه درک صحیح او از زبان سینما، قاب‌بندی و تدوین است و اینکه چگونه از این ابزار استفاده می‌کند تا بدل‌کاری‌هایش بهتر به چشم بیایند.
«استاد جوان» که دومین تجربه‌ی او در مقام کارگردان است (بعد از اولین تجربه‌ی کارگردانی‌اش یعنی «کفتار بی‌باک» که تجربه‌ی خوبی بود ولی اندکی خامی و بی‌تجربگی در آن وجود داشت) عصاره‌ای نافذ و دقیق از دو دهه سینمای هنرهای رزمی هنگ کنگ است. با راهنمایی‌گرفتن از فیلم‌سازانی که تا به این نقطه کارگردانی فیلمهای او را بر عهده داشته‌اند، خصوصا از یوئن وو پینگ، چان مبارزه‌ها را یکی پس از دیگری با حس بی‌عیب و نقصی از جنبش و حرکت، درک سفت و سختی از ریتم مبارزه و کمدی‌هابی که حقیقتا به جا هستند و شیرین‌کاری‌های فوق‌العاده بین حرکات پیچیده‌اش، جلوی دوربین می‌آورد.
ورای هنرمندی که انرژی و کارزیمای بی‌همتایی دارد، از همان ابتدا جکی یک کارگردان باهوش نیز هست. او هنوز سبک مختص خود را پیدا نکرده است، آن ترکیب منحصربه‌فرد از اکشن و کمدی است که برای اوست. اما به مانند شخصیت اصلی این فیلم، او حتی در زمان جوانی و ۲۵ سالگی نیز استاد بی‌بدیل کارگردانی است و این سنی است که او این اثر را کارگردانی کرده است. باورنکردنی است.
۹. داستان جنایت (Crime Story)؛ وجوه پنهان جکی چان
- محصول: ۱۹۹۳
- کارگردان: کرک وونگ، جکی چان، بروس لا
- بازیگران: جکی چان، کنت چنگ، لا کار یینگ و …
- امتیاز متاکریتیک: ـــ
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۳ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶/۸ از ۱۰
البته جکی چان استاد بی‌چون و چرای اکشن کمدی است، اما «داستان جنایت» ثابت می‌کند که اگر او تمایل داشت تا وجه کمدی شخصیت خود را با وجهی جدی جایگزین کند، به همان اندازه می‌توانست موفق شود.
کارگردان این فیلم کرک وونگ، هیچ میزان از حماقتی که در اکثر کارهای چان وجود دارد، در فیلم خود ندارد و به شکل شگفت‌آوری، به مقدار بسیاری کمی از صحنههای هنرهای رزمی بهره برده است. سبک اکشن او شبیه به سبک خون و خون‌ریزی قهرمانانه‌ی جان وو و رینگو لام است آن هم با تکیه بر تیر‌اندازی‌ها. حال و هوای این درام رویه‌‌ای خشن و سرراست که بر اساس داستان واقعی نیز هست، چان را در یکی از دراماتیک‌ترین نقش‌هایی که تاکنون بر عهده داشته است، قرار می‌دهد.
این یک نقش‌آفرینی برجسته از چان و خلاف روند عادی نقش‌آفرینی‌های این ستاره‌ی هنگ کنگی است که برای او جایزه‌ی اسب طلایی بهترین بازیگر را به ارمغان آورد و فیلم‌ساز افسانه‌ای تایوانی ادوارد یانگ را مجاب کرد تا بگوید این نقش به قدری خوب است که مستحق گرفتن اسکار هم هست. گرچه چان نتوانست به چنان موفقیتی دست پیدا کند اما این مهر تایید از طرف چنین فردی، حتی از کسب جایزه‌ای به بزرگی اسکار هم بهتر است.
۸. همیشه اژدها (Dragons Forever)؛ از بهترین فیلمهای جکی چان
- محصول: ۱۹۸۸
- کارگردان: سامو هونگ، کوری یوئن
- بازیگران: جکی چان، سامو هونگ، یوئن بیائو و …
- امتیاز متاکریتیک: ـــ
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۹ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۲ از ۱۰
سامو هونگ برای جکی چان مثل هاردی برای لورل یا مثل جینجر برای فرد است؛ یک زوج کمدی شگفت‌انگیز که در اجرای حرکات ورزشی چابکی و هوشمندی باورنکردنی دارد و همکاری‌شان به خلق تعدادی از بهترین فیلمهای جکی چان منجر شده. اما تفاوت اصلی این است که آنها نمی‌رقصند، آنها مبارزه می‌کنند.
این دو هنرپیشه‌ی هنگ کنگی با یکدیگر در مدرسه اپرای پکن آشنا شدند و خیلی زود با هم رفیق شدند و در فیلمهای بسیاری در کنار یکدیگر حضور داشتند، هم در مقام بازیگر وهم به عنوان کارگردان و سکان پروژه‌های یکدیگر را به دست گرفتند. «همیشه اژدها» فیلمی از سامو هونگ است که حساسیت‌‌های متمایز او را نشان می‌دهد. سبک کمدی هونگ از مال چان هم احمقانه‌تر است و در این فیلم که یکی دیگر از یار و یاوران همیشگی آنها یعنی یوئن بائو نیز حضور دارد، او اساسا نسخه‌ای کونگ‌فویی از سه دلقک را می‌سازد، شیرین‌کاری‌های فیزیکی فراوان و سوء تفاهم‌های شوخی‌آمیز زیاد که با صحنههای مبارزه‌ی زیاد همراه شده است (که آخرین آن در کارخانه، صحنه‌‌ای بی‌نظیر در تمامی دوران‌هاست)
مهم‌تر از این‌ها، همه چیز به خوبی پیش رفت: کمدی هنگ کنگی که به سختی برای مخاطب خارجی قابل ترجمه است، اما «همیشه اژدها» یکی از سرگرم‌کننده‌ترین و دلپذیر‌ترین در بین خیل عظیمی از نمونه‌های مشابه است. چندین صحنه در این فیلم وجود دارد که از خنده روده‌بر می‌شوید (مخصوصا آن سکانس که هونگ و بیائو دزدکی وارد خانه‌ی جکی می‌شوند در حالی که او با کسی قرار دارد) که به دلیل رابطه‌ی فوق‌العاده‌ای است که بین این سه نفر وجود دارد.
۷. جنگ و دعوا در برانکس (Rumble In The Bronx)؛ رویایی که نقش بر آب شد
- محصول: ۱۹۹۵
- کارگردان: استنلی تانگ
- بازیگران: جکی چان، آنیتا موی، فرانسوا ییپ و …
- امتیاز متاکریتیک: ۶۱ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۰ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶/۸ از ۱۰
فیلمی که قرار بود سکویی برای پرتاب جکی چان به عرصه‌ی بین‌المللی باشد، یکی از بهترین فیلمهای جکی چان لقب بگیرد و نخستین قدم در فاز فیلمهای آمریکایی باشد تا حدی ناامید‌کننده از کار درآمد. «جنگ و دعوا در برانکس» با نام دیگر «جنجال در شهر» فیلمی است که به شکل اختصاصی برای مخاطب خارجی ساخته شده است اما به شکلی بی‌نقص یک فیلم هنگ کنگی است.
بی‌خیال دوبله‌ی افتضاح این شوید (همیشه دنبال نسخه زیرنویس‌دار فیلم‌ها با صدای اصلی کاراکتر‌ها باشید) و اینکه چگونه به شکل واضحی همه چیزی غیر نیویورکی است. بزرگترین نشانه‌ی اینکه ملیت اصلی این فیلم چیست، این است که چقدر اکشن فیلم تمیز از آب در آمده است و چقدر بدلکاریها می‌توانند دیوانه‌وار باشند. در تقابل با همتایان آمریکایی درهم و برهمش که حرکات زیبای چان را تکه‌تکه می‌کردند و روان‌بودنش را که به سختی به دست آمده است، از آن می‌دزدیدند. کارگردان این فیلم یعنی استنلی تانگ با حس درستی از قرارگیری محل دوربین و روند پیشروی فیلم، همه چیز را به نحو صحیح تصویربرداری و تدوین می‌کند و بیشترین و بهترین خروجی ممکن را از هر سکانس می‌گیرد.
و چه سکانس‌هایی وجود دارد؟ حلقه‌ای از شیرین‌‌کاری‌ها در آخر فیلم که تلاش‌ها، مصدومیت‌ها و اشتباهاتی را نشان می‌دهد که با آنها بدلکاریها ساخته شده است (که به نوعی سنت جکی چان است) و یکی از بهترین‌ها در کارنامه‌ای اوست که به پشت صحنه‌ی این فیلم می‌رود و نشان می‌دهد که چگونه چان واقعا بین دو ساختمان پریده است، چگونه موتورسیکلتی به او برخورد می‌کند و خودش را به قایقی بسته است و در حال فرار است و هیچ اتفاقی برای او نمی‌افتد. یکی از دیوانه‌ترین مردان تاریخ سینما.
۶. استاد مست (Drunken Master)؛ لمس موفقیت
- محصول: ۱۹۷۸
- کارگردان: یوئن وو پینگ
- بازیگران: جکی چان، یوئن سیو تی‌ین، هوانگ جانگ لی و …
- امتیاز متاکریتیک: ۶۸ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۹ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۵ از ۱۰
جکی چان در فیلمهای بسیاری از یوئن وو پینگ بازی کرده است اما هیچ کدام به اندازه‌ی «استاد مست» برای او موفقیت به همراه نداشته است که مهری بر پیروزی او در فاز اول فعالیت هنری‌اش است و به همین جهت در فهرست بهترین فیلمهای جکی چان قرار گرفته است.
فارغ از اینکه به مانند سایر فیلمهای این دو نفر، با یک فیلم کمدی سر و کار داریم، از لحاظ داستانی، این فیلم روایتی از یک هنرجوی متکبر و گستاخ است که با رقیبی برتر از خود مواجه می‌شود و باید تمرین کند و خودش را بهتر کند تا بتواند مجددا با او مبارزه کند. از لحاظ بصری نیز گویا مستقیما از کتاب قوانین و استراتژی‌های استودیو‌های فیلم‌سازی بیرون آمده است: زوم‌های بسیار سریع هم به جلو و هم به عقب و تصاویر عریض ایستا تا به وسیله‌ی آن وسعت میدان مبارزه نشان داده شود.
و چه حرکت‌هایی! داستان نه چندان عمیق و ضعیف این فیلم صرفا عذری برای این است تا رشته مبارزه‌های بی‌پایان را به هم وصل کند و یوئن وو پینگ که استاد طراحی حرکات و کارگردانی زبردست از همان سال‌‌های آغازین فعالیتش است، به شکل عجیب و مبهوت‌کننده‌ای، هر یک از سکانس‌ها را سرگرم‌کننده و انرژیک می‌سازد که همگی صرفا بر روی یک مبارز ماهر متمرکز هستند. «استاد مست» یک لذت صرف برای تماشا از اول تا آخر برای دوست‌داران هنرهای رزمی است.
۵. رستوران سیار (Wheels on Meals)؛ ترکیب موفق کمدی و اکشن
- محصول: ۱۹۸۴
- کارگردان: سامو هونگ
- بازیگران: جکی چان، سامو هونگ، یوئن بیائو و …
- امتیاز متاکریتیک: ـــ
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۱ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۲ از ۱۰
یک فیلم دیگر در لیست بهترین فیلمهای جکی چان، که با بازی او، یوئن و سامو جلوی دوربین رفت. در عین حال خود سامو هونگ کارگردانی فیلم را بر عهده داشته است. «رستوران سیار» به عقیده‌‌ی بسیاری از طرفداران سینمای هنگ کنگ، نقطه‌ی اوج همکاری این سه فرد محسوب می‌شود و البته دلیل خوبی هم برای این عقیده دارند.
چه در هنرهای رزمی و چه در کمدی، زمان‌بندی و به موقع بودن خیلی مهم است. وقتی صحبت از جک و شوخی است، دلیلش مشخص و برای همه عیان است، اما وقتی صحبت از طراحی صحنه‌ی مبارزه می‌شود، به همان اندازه مهم است گرچه بحث زیادی درباره‌ی آن نمی‌شود. خود چان معتقد است و می‌گوید که ریتم، مهم‌ترین المان در یک صحنه‌ی مبارزه است؛ زمان دقیقی که مشتی روی صورت کسی می‌نشیند یا جلوی یک حمله گرفته می‌شود، از اهمیت زیادی برخوردار است، چیزی که شاید وقتی مخاطب صحنه‌ی نبردی را تماشا می‌کند، از آن مطلع نباشد اما وقتی که درست سرجایش واقع نشده باشد، آن را از دست می‌دهد.
از این حیث، «رستوران سیار» به حقیقت یک کلاس درس است. مهارت سامو هونگ در یکپارچه‌سازی کمدی و اکشن هیچ‌وقت بهتر از این نبوده است؛ طریقی که این فیلم بین لحظات شیرین هوشنمندانه، پیوند بین شخصیت‌ها، شیرین‌کاری‌های بزن و بکوب، کونگفوی استخوان‌شکن و همه‌ی این‌ها به شکل پیوسته‌ای در حرکت است، شگفت‌انگیز است. البته مهارت‌های بازیگران نیز به کمک او می‌آید که خود او هم شاملش می‌شود که در قلب این سن نفر طبیعتا کسی جز جکی چان حضور ندارد. مبارزه‌ی تن به تن پایانی او با بنی ارکیدز یکی از بهترین مبارزاتی است که تا به حال به تصویر کشیده شده است.
۴. پروژه‌ی آ (Project A)؛ همکاری طلایی
- محصول: ۱۹۸۳
- کارگردان: جکی چان، سامو هونگ
- بازیگران: جکی چان، سامو هونگ، یوئن بیائو و …
- امتیاز متاکریتیک: ۶۷ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۷ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۴ از ۱۰
با همه‌ی این اوصاف، «پروژه‌ی آ» بهترین این سه بازیگر و رفقای همیشگی را به ارمغان می‌آورد. به این خاطر که هیچ چیز نمی‌تواند جای ظاهر پرشور و ناب فیلم، عظمت احمقانه و قدرت حضور ستاره‌ای مثل چان را بگیرد.
تفاوت اصلی مابین «پروژه‌ی آ» و سایر همکاری‌های این سه نفر، در این است که این فیلم (ساخت این اثر توسط خود چان تصادفی نیست) یک پروژه‌ی گروهی نیست و بیشتر شبیه به یک اثر اختصاصی جکی چان است که دیگر بازیگران یعنی هونگ و بیائو نقش مکمل را در آن بر عهده دارند. اگر این فیلم در قیاس با بخشندگی هونگ در شریک‌شدن سکانس‌ها و صحنه‌ی نمایش، نوعی خود‌پسندی محسوب می‌شود، خود فیلم در واقع گواهی بر این است که چان چگونه حاضر است تا به خاطر مخاطب و تماشاگران، دست به هر کاری بزند.
این یکی دیگر از مولفه‌های اصلی طول عمر فعالیت حرفه‌ای چان و چهره‌ی جهانی اوست: او یکی از ستارههای اکشن نادری است که به هیچ عنوان اهمیت نمی‌دهد که باحال و مرتب و جذاب به نظر برسد. او فردی است که احتمالا مشت خورده است، لگد خورده است و خلاصه هر چیزی را که فکرش را بکنید، از انواع حرکت‌های هنرهای رزمی نثار او شده است و جورش را کشیده است و «پروژه‌ی آ» یکی از مهم‌ترین مصادیق خودآزاری اوست. بدلکاریها در برخی از صحنه‌ها حتی باور و اعتقاد را نیز به مبارزه می‌طلبد و طراحی صحنههای مبارزه به شکل ناباوارانه و غیرممکنی، خلاقانه است.
۳. افسانه‌ی استاد مست (The Legend of Drunken Master)؛ از بهترین فیلمهای جکی چان
- محصول: ۱۹۹۴
- کارگردان: لائو کار لیانگ
- بازیگران: جکی چان، آنیتا موی، تی لونگ و …
- امتیاز متاکریتیک: ۷۴ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۴ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۶ از ۱۰
این فیلم که به نوعی یک دنباله‌ی اسمی برای فیلم کلاسیک «استاد مست» محسوب می‌شود، اساسا کاری با فیلم یوئن وو پینگ ندارد، اما مقایسه‌ی این دو تبدیل به یک مطالعه‌ی موردی پژوهشی برای روند تغییر در سینمای کونگفوی هنگ کنگ شده است و به همین جهت در لیست بهترین فیلمهای جکی چان قرار گرفته.
فیلم قبلی یعنی «استاد مست»، همانگونه که قبلا به آن اشاره شد، خیلی ساده و در واقع صورت ساده‌سازی شده‌ای از فیلمهای استودیوی برادران شاو است؛ در حالی که این فیلم به شکل غافل‌گیر‌کننده‌ای یک فیلم حماسی تاریخی با ذهنیتی سیاسی است که همزمان به قدرت حرکات ورزشی نیز علاقه دارد و پیکان انتقاد را به سمت شیاطین استعمارگر نشانه رفته است.
جکی چان تا به حال و تا این حد سیاسی نبوده است چه قبل و چه بعد از این فیلم که این یکی از دلایلی است که این فیلم یکی از متمایز‌ترین فیلمهای کارنامه‌ی حرفه‌ای اوست که البته باید به ساخت جاه‌طلبانه‌ی آن، طراحی صحنه‌ی پر زرق و برق آن، لباس‌های پر‌جزئیاتش و تصویر‌برداری‌‌های بسیار دقیق آن نیز اشاره کرد که دلیل اصلی برای بلند‌پروازی نامتعارف این فیلم، مربوط به کسی است که سکان‌دار پروژه بوده است.
لائو کار لیانگ استاد مسلم کارگردانی فیلمهای هنرهای رزمی هنگ کنگی در تمامی دوران‌هاست و «افسانه‌ی استاد مست»، آخرین شاهکار اوست. معروف است که او و چان دائما در طی تصویربرداری در نقطه‌ی مقابل یکدیگر بودند و جنگ و دعوا داشتند تا جایی که گفته می‌شود که لیانگ از کار اخراج شده است و چان وظایف کارگردانی را بر عهده گرفته است. هر چه که باشد، تنش میان این دو نفر، قطعا به نفع فیلم تمام شده است. ملاقات این دو غول نتیجه‌اش، شگفت‌‌انگیز‌ترین طراحی صحنههای مبارزه‌‌ای است که تاکنون در یک فیلم کار شده است و نظیرش تاکنون نیامده است و فیلمی نتوانسته است جایش را پر کند.
۲. داستان پلیس ۳: ابرپلیس (Police Story 3: Supercop)؛ سرگرم‌کننده‌ترین فیلم جکی چان
- محصول: ۱۹۹۲
- کارگردان: استنلی تانگ
- بازیگران: جکی چان، میشل یئو، مگی چانگ و …
- امتیاز متاکریتیک: ـــ
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۶ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶/۹ از ۱۰
یک بار در میزگردی که دورش کارگردان‌ها حضور داستند، از کوئنتین تارانتینو و سایر فیلم‌سازان پرسیده شد که چه لحظه‌ای در تاریخ فیلم را انتخاب می‌کنید تا در یک کپسول زمانی برای آینده‌ی بشریت محافظت کنید در شرایطی که همه چیز ناگهان ناپدید شود. تارانتینو آخرین نقطه‌ی اوج فیلم «ابرپلیس» را انتخاب کرد و گفت:«این صحنه‌‌ای است که بیگانگان می‌توانند ببینند و از دیدنش شگفت‌زده شوند و نمایشی است از آن چه که سینما می‌تواند انجام دهد».
همه دور میز به انتخاب تارانتینو خندیدند و آن را به شکل یک شوخی تلقی کردند و یا سلیقه‌ی او را مسخره کردند. اما جالب است که باید به آنها خندید. این عملا غیرممکن است که ۱۵ دقیقه‌ی پایانی «ابرپلیس» استلی تانگ و شاهکار جکی چان را ندید و از این کار عظیم در شگفت نبود که این هنرمندان حاضر‌اند دست به چه کارهایی بزنند و چقدر مهارت دارند تا دیوانه‌وارترین و غیر‌مسئولانه‌ترین ایده‌های قابل تصور را اجرا کنند.
اساسا تلاش بیهوده‌ای است تا توضیح دهیم که چرا این فیلم به شکل ناباورانه‌ای سرگرم‌کننده است و آدرنالین خون شما را بالا می‌برد و این فقط لایه‌‌ی رویی فیلم است؛ صرفا نگاهش کنید و از نمایش هر کسی که در این فیلم است، متحیر شوید. به خصوص باید سپاس‌گزاری ویژه‌ای از میشل یئو کرد. یکی از ستارههای بی‌تکرار فیلمهای اکشن هنگ کنگی در تمامی دوران‌ها که از همه نظر به اندازه‌ی ستارههای مرد هم‌بازی‌اش درخشان است اما آن‌قدر‌ها مشهور نیست. کافی است فقط یک‌بار آویزان‌شدن او از اتوبوس یا فرود او بر روی قطار از روی موتور‌سیکلت در حال حرکت را ببینید. محال است که فراموشش کنید.
۱. داستان پلیس (Police Story)؛ از بهترین فیلمهای جکی چان
- محصول: ۱۹۹۴
- کارگردان: جکی چان
- بازیگران: جکی چان، بریجیت لین، مگی چانگ و …
- امتیاز متاکریتیک: ۷۸ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۳ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۶ از ۱۰
خود جکی چان این فیلم را بهترین فیلم خودش می‌داند، پس چه کسی می‌تواند با او مخافت کند؟ در نتیجه باید رتبه اول را در فهرست بهترین فیلمهای جکی چان به این اثر سینمایی اختصاص دهیم.
قسمت اول «داستان پلیس» که تولدی بر طولانی‌ترین و موفق‌ترین سری‌فیلم‌های جکی چان است، بهترین طراحی صحنههای مبارزه‌ی او را ندارد مثل فیلم افسانه‌ی «استاد مست» یا جنون بی‌مانندی ندارد که با آن مرگ را هم بشود به چالش کشید مثل فیلم «ابرپلیس» اما خلوصی در این فیلم وجود دارد که بی‌همتاست. این خود جکی چان است و معرف او به عنوان یک سینماگر مولف است. (که قطعا این چنین نیز هست).
«داستان پلیس»، چان را در حالی به تصویر می‌کشد که بیشترین میزان مهارت و تلاش خود را داراست. هم به عنوان بازیگر و هم به عنوان کارگردان. این جا با هنرمندی روبه‌رو هستیم که صرفا با داشتن یک سکانس در این فیلم راضی نمی‌شود. سکانس‌هایی که حتی نمی‌توانند به حداکثر پتانسیل او در کمدی و اکشن یا هر دو برسند.
سکانسی ساده که در آن جکی به تلفن جواب می‌دهد، کیتونی‌ترین شیرین‌کاری اوست که یک بدل‌کاری شگفت‌انگیز است؛ صحنه‌ی جداشدن که باید روی پرش خطرناک موتور‌سیکلت به پایان برسد. تعقیب و گریز در مرکز خرید که به هیاهو و دیوانگی از شیشه‌های تکه‌تکه شده و استخوان‌های شکسته‌شده منتهی می‌شود. تعهد به انجام بهترین نسخه‌ی ممکن از هر چیز، حقیقتا تکان‌دهنده است و چان خودش را فدا می‌کند و همه چیز را با جزئیات فوق‌العاده‌ای به تصویر می‌کشد و برای ما، همه‌ی این کار‌ها را انجام می‌دهد.
منبع: Taste of Cinema