دستگاه امآرآی (MRI) از جمله ابزارهایی است که بسیاری از افراد خودشان یا اطرافیانشان، سابقه‌ی استفاده از آن را دارند و شاید برایشان جالب باشد که با شیوه‌ی کار آن آشنا شوند.
«تصویربرداری تشدید مغناطیسی» (MRI) یک روش متداول برای تشخیص آسیب‌های مختلف است و به ویژه در دنیای پزشکی از آن برای ایجاد تصاویر دقیق از ساختار و عملکرد بافت‌های بدن استفاده می‌شود.
حدود ۶۰ درصد از بدن انسان را آب تشکیل می‌دهد که از مولکول‌های هیدروژن و اکسیژن ساخته شده است. بر پایه‌ی همین موضوع در دستگاه MRI، از یک میدان مغناطیسی قوی و امواج رادیویی برای تحریک اتم‌های هیدروژن در بافت‌های بدن استفاده می‌شود. این تحریک باعث ایجاد سیگنال‌های الکتریکی می‌شود که می‌توان از آن‌ها برای تولید تصاویر استفاده کرد.
میدان مغناطیسی در دستگاه ام آر آی، باعث می‌شود تا اتم‌های هیدروژن در بافت‌های بدن هم‌راستا با آن و به صورت یکنواخت قرار بگیرند. سپس از یک سیم‌پیچ کوچک‌تر برای ارسال امواج رادیویی موقتی به بافت استفاده می‌شود. این امواج رادیویی باعث تغییر جهت‌گیری اتم‌های می‌شوند و آن‌ها را اندکی می‌چرخانند.
در نهایت از یک سیم‌پیچ گیرنده برای دریافت سیگنال‌های الکتریکی تولید شده توسط اتم‌های هیدروژن استفاده می‌شود. این سیگنال‌ها سپس به رایانه ارسال و پس از پردازش توسط نرم‌افزار به صورت تصاویر دوبعدی ارائه می‌شوند.
برای پردازش تغییرات جهت‌گیری اتم‌های هیدروژن از «معادله‌ی لارمور» (Larmor Equation) استفاده می‌شود. این معادله‌ی فیزیکی حرکت یک جسم ذره‌ای باردار در یک میدان مغناطیسی را توصیف می‌کند.
فرکانس چرخش هسته‌های هیدروژن به شدت میدان مغناطیسی و نوع ترکیب شیمیایی محدوه‌ای که اتم‌های هیدروژن در آن قرار دارند، بستگی دارد و بدین ترتیب می‌توان از آن برای تشخیص تفاوت میان بافت‌های مختلف استفاده کرد. این ویدیو از Lesics به بررسی شیوه‌ی کار دستگاه MRI و فناوری به کار رفته در آن می‌پردازد.
عکس کاور: دستگاه امآرآی (Credit: SW Imaging Center)
