طرفداری | صد و چهارمین شهرآورد تهران با پیروزی یک بر صفر پرسپولیس مقابل استقلال به پایان رسید.
این مسابقه نیز مانند تمامی مسابقات دیگر تمام شد؛ اما صحنه‌های زشت فوتبال ایران گویی تمامی ندارد.
شعارهای زشت تماشاگران، پرتاب اشیا به درون زمین، پرتاب مواد منفجره به سمت بازیکنان رقیب انگار جزئی جدانشدنی از فوتبال ما شده است. فوتبالی که کافی است تا بازیکن محبوبمان فصل بعد به تیم رقیب بپیوندند، آنگاه انواع فحش‌های رکیک و ناموسی را به همان بازیکنی می‌دهیم که در فصل گذشته او را تشویق می‌کردیم. به همان بازیکنی سنگ می‌زنیم که فقط در تیم رقیبمان بازی می‌کند و هیچ‌گونه پدرکشتگی با او نداریم و یا حتی اصلاً یک‌بار هم با او هم‌کلام نشده‌ایم.
برای مردمانی که بیش از ۲۵۰۰ سال تمدن تاریخی دارند زشت است که این گونه از فرهنگ و شعار باستانی خود دور شوند.
آیا سنگ پراکنی‌ها و پرتاب مواد منفجر به سمت بازیکنان و هواداران حریف نمونه‌ای از کردار نیک است؟ آیا باید گفتار نیک خود را با فحاشی و به‌کاربردن الفاظ رکیک و ناموسی به همگان نشان دهیم؟
استادیوم در همه جای دنیا محلی برای تخلیه انرژی و شوروشوق هواداران است؛ اما در ایران این‌گونه نیست! انگار ورزشگاه‌ها در ایران محلی برای خودنمایی و به نمایش گذاشتن بی‌فرهنگی ماست؛ گویی فکر می‌کنیم هر چقدر فحش بدهیم و چیزی به سمت بازیکنان و یا هواداران تیم رقیب پرتاب کنیم، روی تیم خودمان تعصب و غیرت بیشتری داریم.
بهتر نیست به‌جای داشتن این افکار پوسیده ۹۰ دقیقه تیم خودمان را تشویق کنیم از تماشای فوتبال لذت ببریم؟